Please use this identifier to cite or link to this item:
https://hdl.handle.net/20.500.14279/33245| Title: | Νεοϊμπρεσιονισμός και αναρχία | Authors: | Γεωργίου, Ελένη | Keywords: | Νεοϊμπρεσιονισμός;Αναρχία;19ος αιώνας;Γαλλία | Advisor: | Danos, Antonis | Issue Date: | 2024 | Department: | Department of Fine Arts | Faculty: | Faculty of Fine and Applied Arts | Abstract: | Η δεκαετία του 1890 στην Γαλλία θεωρήθηκε η «αναρχική» δεκαετία της χώρας, σε μια εποχή όπου Παρίσι έγινε το επίκεντρο της δυσαρέσκειας της εργατική τάξης, απόρροια των σκληρών συνθηκών που επέφερε ο βιομηχανικός καπιταλισμός. Παράλληλα, ήδη από τα τέλη του 19ου οι διανοούμενοι της εποχής συμμετείχαν σε ζωηρές συζητήσεις σχετικά με την έννοια της «κοινωνικής τέχνης» [«art social»], προσπαθώντας να συνδέσουν την παραγωγή τέχνης με ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εδραιώθηκε η σύνδεση του κινήματος του νεο-ιμπρεσιονισμού με τον αναρχοκομμουνισμό. Οι θεωρίες του Piotr Kropotkin, του Élisée Reclus και του Jean Grave, κέρδισαν πολλούς υποστηρικτές από τον κόσμο της τέχνης και, ιδιαίτερα, την ομάδα των νεο-ιμπρεσιονιστών η οποία γοητεύτηκε από την ιδέα της αυθόρμητης ανθρώπινης αλληλεγγύης, για την οποία μιλούσε ο αναρχισμός. Στη φιλοσοφία του αναρχισμού βρήκαν αντιστοιχίες και παραλληλισμούς για την επιβεβαίωση της τεχνοτροπίας τους και διαμόρφωσαν μια εικονογραφία που, σε πολλές περιπτώσεις, αντηχούσε τα γραπτά των θεωρητικών της αναρχίας, έχοντας την πεποίθηση πως οι πίνακες τους είχαν την δύναμη να μεταδώσουν στον θεατή το αίσθημα της ηθικής αρμονίας και κατ’ επέκταση να προωθήσουν και την ιδέα της κοινωνικής αρμονίας. | Description: | The 1890s in France marked the country's "anarchist" decade, characterized by Paris emerging as the focal point of working-class discontent – a response to the harsh realities imposed by industrial capitalism. Concurrently, intellectuals of the era engaged in vigorous discussions surrounding the concept of "social art," seeking to intertwine artistic production with broader social concerns. In this milieu, a connection between the neo-impressionist movement and anarcho-communism emerged. The theories of the likes of Piotr Kropotkin, Élisée Reclus, and Jean Grave found resonance among many in the art world, particularly, within the neo-impressionist group, who were captivated by anarchism's vision of spontaneous human solidarity. Within the philosophy of anarchism, they discerned parallels that validated their artistic style, crafting an iconography that often echoed the writings of anarchist theorists. They believed that their paintings possessed the capacity to convey a sense of moral harmony to viewers and, by extension, to advocate for the idea of social harmony. | URI: | https://hdl.handle.net/20.500.14279/33245 | Rights: | Απαγορεύεται η δημοσίευση ή αναπαραγωγή, ηλεκτρονική ή άλλη χωρίς τη γραπτή συγκατάθεση του δημιουργού και κάτοχου των πνευματικών δικαιωμάτων. Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International |
Type: | MSc Thesis | Affiliation: | Cyprus University of Technology |
| Appears in Collections: | Μεταπτυχιακές Εργασίες/ Master's thesis |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| MSC_ΕΛΕΝΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ_2024.pdf | ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ | 9.2 MB | Adobe PDF | View/Open |
CORE Recommender
Page view(s)
27
Last Week
15
15
Last month
checked on Dec 21, 2024
Download(s)
6
checked on Dec 21, 2024
Google ScholarTM
Check
This item is licensed under a Creative Commons License
