Επιτόπιες Ηχογραφήσεις και Ηχοπερίπατοι στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση: Μία Περιπτωσιολογική Μελέτη στην Λίμνη Βιστωνίδα

Abstract

Το παρόν εξετάζει την εφαρμογή τεχνικών επιτόπιας ηχογράφησης αλλά και πρακτικών «ηχοπεριπάτου» ως συμπληρωματικό εργαλείο διαπαιδαγώγησης στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αναδεικνύοντας ότι αμφότερες καλλιεργούν μια βαθύτερη γνώση και κατανόηση όσον αφορά στην οικολογία, την άγρια πανίδα και το περιβάλλον γενικότερα. Με επίκεντρο ένα εργαστήριο για μαθητές λυκείου που πραγματοποιήθηκε στον υγρότοπο της Λίμνης Βιστωνίδας στην Βόρεια Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 2013 (με αφορμή την παγκόσμια ημέρα υγρότοπων) παρουσιάζεται πώς μια αμιγώς ηχητική συνδιαλλαγή με το περιβάλλον ανέδειξε πτυχές του τελευταίου που είναι δύσκολο ή και αδύνατο να προσεγγιστούν διαφορετικά, και πώς αποκτήθηκε γνώση γύρω από τα ηχητικά χαρακτηριστικά των διαφόρων πτηνών που κατοικούν στην περιοχή. Επιπλέον, αναλύεται το πώς μέσω τεχνολογικής διαμεσολάβησης επεκτείνονται τα όρια της ανθρώπινης ακοής αλλά και της ίδιας της αντίληψης, κάνοντας έτσι εφικτή τόσο την πρόσβαση σε μικρό-ήχους και ακουστικές λεπτομέρειες όσο και την θεώρηση του ηχοτοπίου στις εκτός χρόνου ριζωματικές του διαστάσεις που δεν είναι προσβάσιμες στην άμεση εμπειρία. Τέλος, εξετάζεται το πώς τέτοιου είδους δράσεις δύνανται να ευαισθητοποιήσουν, κυρίως τους νεότερους, σχετικά με τις οικολογικές συνέπειες της ανθρώπινης παρουσίας και παρέμβασης σε ένα οικοσύστημα, αλλά και πώς μπορούν να αποτελέσουν μια άτυπη εισαγωγή στην ακουστική οικολογία και τις σχετικές με τον περιβαλλοντικό ήχο τέχνες.