Διερεύνηση πρακτικών βιομίμησης σε εφαρμογές μηχανικής

Abstract

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως οι άνθρωποι έστρεφαν από τα αρχαία χρόνια το ενδιαφέρον τους στην φύση για να εμπνευστούν και να επιλύσουν τα προβλήματα τους. (Da Vinci, 1475). Με την προέλευση και συνεχή βελτίωση της επιστήμης και της τεχνολογίας οι άνθρωποι καταφέρνουν σήμερα να μελετούν τις δομές της φύσης και να τις χρησιμοποιούν ως σημεία αναφοράς (benchmark) στην μελέτη τους. Η επινοητικότητα στην βέλτιστη χρήση υλικών και η ικανότητα ανταπόκρισης στις διάφορες περιβαλλοντικές και κλιματικές συνθήκες που διέπουν τα φυσικά δομικά συστήματα, καθιστούν τις φυσικές δομές πρότυπα προς μίμηση σε πολλούς τομείς της Μηχανικής. Σήμερα οι επιστήμες της μηχανικής και αρχιτεκτονικής βρίσκονται σε μια κρίσιμη καμπή στην ιστορία τους όσον αφορά την μείωση των αρνητικών επιπτώσεων που φέρουν στο περιβάλλον, όπως η ατμοσφαιρική ρύπανση, η μόλυνση του νερού, η εξόρυξη φυσικών υλικών και η συσσώρευση απορριμμάτων. Συνάμα, καθώς ο πληθυσμός της Γης συνεχίζει να αυξάνεται, οι ενεργειακές απαιτήσεις των κτηρίων μας αυξάνονται παράλληλα ενώ τα αποθέματα ενέργειας του πλανήτη μειώνονται. Οι προκλήσεις αυτές καθιστούν επιτακτική την ανάγκη αναζήτησης νέων τρόπων προσέγγισης, όπως αυτή της «Βιομίμησης», για την προώθηση ενός μελλοντικά αειφόρου σχεδιασμού. Αρχικά, ο βασικός εννοιολογικός προβληματισμός της πτυχιακής είναι η κατανόηση της έννοιας της «Βιομίμησης» στο ολιστικό επίπεδό της και η επιτυχημένη προσαρμογή της στον κατασκευαστικό τομέα. Στο πλαίσιο κατανόησης της έννοιας της βιομίμησης, έχουν μελετηθεί ποικίλα παραδείγματα εφαρμογών μηχανικής στη φύση καθώς επίσης και εφαρμογών βιομίμησης στην μηχανική με την μέθοδο της “ανασκόπησης βιβλιογραφίας”. Τέλος, απώτερος σκοπός της εργασίας είναι η ορθολογιστική χρήση της αναδυόμενης πρακτικής της Βιομίμησης, εφαρμόζοντας τις αρχές της βιομίμησης όπως αυτές αναδεικνύονται από την λειτουργία των οικοσυστημάτων, για τον σχεδιασμό ενός αειφόρου δομημένου περιβάλλοντος. Η βιομίμηση μπορεί να αποτελέσει την συνιστώσα στον σχεδιασμό για επίτευξη της πλήρης ενοποίησης μεταξύ του κτιρίου, των κατοίκων και του περιβάλλοντος.