Η χρήση της Κοινής Νέας Ελληνικής από Κυπριόπουλα παιδιά με ή χωρίς διαταραχή αυτιστικού φάσματος

Abstract

Η Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ) αποτελεί μια εξαιρετικά ετερογενής διαταραχή, με ένα ευρύ φάσμα ικανοτήτων στη γλώσσα και στις γνωστικές λειτουργιές. Συγκεκριμένα, σταθερά μοτίβα κοινωνικών ελλειμάτων σε όλο το φάσμα του αυτισμού έχουν παρατηρηθεί, έχοντας ως απόρροια την εμφάνιση γλωσσικών ατυπιών. Αυτές, οι γλωσσικές ατυπίες θεωρούνται ως επί το πλείστων εγγενείς στη ΔΑΦ και δύναται να παρέχουν σημαντικές διαγνωστικές πληροφορίες, ιδίως για παιδιά με ΔΑΦ υψηλής λειτουργικότητας χωρίς γλωσσική καθυστέρηση. Η χρήση της επίσημης γλωσσικής ποικιλίας (υψηλή) χρησιμοποιείται συχνά ως μέσο διεκπεραίωσης των καθημερινών συνδιαλλαγών των παιδιών με ΔΑΦ και αυτό δικαιολογείται από το γεγονός ότι παρουσιάζουν ένα διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης και κατάκτησης της γλώσσας. Η παρούσα μελέτη διερευνά τη χρήση της Κοινής Νέας Ελληνικής (υψηλή γλωσσική ποικιλία) έναντι της Κυπριακής-Ελληνικής διαλέκτου (χαμηλή γλωσσική ποικιλία) από παιδιά με ΔΑΦ υψηλής λειτουργικότητας και παιδιά τυπικής ανάπτυξης (ΤΑ), σε ένα δι-διαλεκτικό περιβάλλον όπως αυτό της Κύπρου. Για τον σκοπό αυτό, χρησιμοποιήθηκε ένας σχεδιασμός μελέτης παρατήρησης με παιδιά 4-12 ετών με ΔΑΦ και ΤΑ με μητρική γλώσσα τη Κυπριακή-Ελληνική διάλεκτο από διάφορες περιοχές της Κύπρου. Στοχευμένες ικανότητες αξιολογήθηκαν βάσει συγκεκριμένων εργαλείων όπως η/οι: λεκτική νοημοσύνη (PPVT-R), θεωρία του νου (TOM Battery) και γλωσσικές, επικοινωνιακές δεξιότητες (VABS-2). Όλοι οι συμμετέχοντες συμμετείχαν σε ένα δομημένο πειραματικό εργαλείο στον υπολογιστή, απαρτιζόμενο από 4 υποδοκιμασίες, για την αξιολόγηση της γλωσσικής τους προτίμησης. Από την ανάλυση των αποτελεσμάτων, διαπιστώθηκε ότι τα Κυπριόπουλα παιδιά με ΔΑΦ χρησιμοποίησαν την ΚΝΕ με στατιστικά σημαντικά μεγαλύτερη συχνότητα συγκριτικά με τα παιδιά ΤΑ. Η σημαντικότητα των αποτελεσμάτων επισφραγίζει την ισχυρή διαγνωστική αξία του ευρήματος της χρήσης της επίσημης γλωσσικής ποικιλίας από παιδιά με ΔΑΦ υψηλής λειτουργικότητας, εφόσον οι πιθανότητες παράλειψης ή καθυστέρησης λήψης διάγνωσης, δυνάμει αυτού μειώνονται.