Ο κινηματογράφος ως simulacrum

Abstract

Ο κινηματογράφος σαν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας και της πραγματικότητας, αλλά και ως αυτόνομη ύπαρξη, υπάρχει, επηρεάζει και επηρεάζεται από την καθημερινότητα και τον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε. Σκοπός της εργασίας αυτής είναι να μελετήσει και να αναλύσει την 'πραγματικότητα' του κινηματογράφου με βάση τη θεωρία των simulacra και simulation του Jean Baudrillard: μιας θεωρίας που πηγάζει από την καθημερινότητα, η οποία έχει πάψει να υφίσταται ως πραγματικότητα, αλλά ως προσομοίωση, ως ομοίωμα, ένα υποκατάστατο, όπου οι συμμετέχοντες αδυνατούν να αντιληφθούν. Ο κινηματογράφος δεν είναι η πραγματικότητα αλλά ούτε και ένα μέρος της φαντασίας των δημιουργών του. Είναι μια υπερ-πραγματικότητα όπου απορρίπτεται η διαφοροποίηση του πραγματικού από το φανταστικό, όπως δηλαδή είναι η αναπαράσταση που ζούμε καθημερινά. Οι κύριες δραστηριότητες που αφορούν την εργασία, έχουν να κάνουν στο πρώτο μέρος, με την εκτενή μελέτη μέρους του συγγραφικού έργου του Jean Baudrillard καθώς και αναλύσεων που αφορούν τον κινηματογράφο μέσω της θεωρίας των simulacra και simulation, έτσι ώστε να επιχειρηθεί μια σύνθεση, βάση της οποίας ο κινηματογράφος θα παρουσιαστεί ως αυτόνομο simulacrum στο πλαίσιο της τέχνης αλλά και ως φτωχή και μίζερη προσομοίωση της πραγματικότητας. Ως δεύτερο μέρος έχει δημιουργηθεί ένα μικρής διάρκειας οπτικό-ακουστικό έργο, όπου γίνεται μια προσπάθεια εφαρμογής της θεωρίας του Baudrillard και κατ᾽επέκταση των όσων αναλύονται και προκύπτουν από τη συγγραφή της πτυχιακής εργασίας.