Please use this identifier to cite or link to this item:
https://hdl.handle.net/20.500.14279/29308| Title: | Η απεικόνιση της αστικής ζωής και η εικόνα της γυναίκας στο Παρίσι του 19ου αιώνα, στην τέχνη του Ιμπρεσιονισμού | Authors: | Κλαβαριώτη, Μαρία | Keywords: | 19ος αιώνας;Παρίσι;Ιμπρεσιονισμός;Εικόνα Γυναίκας;Ανδρική Ματιά | Advisor: | Danos, Antonis | Issue Date: | 2023 | Department: | Department of Fine Arts | Faculty: | Faculty of Fine and Applied Arts | Abstract: | Το Παρίσι του 19ου αιώνα γνώρισε ριζικές αλλαγές ως προς τις υποδομές της πόλης. Ο Georges Haussmann υπό τις οδηγίες του Ναπολέοντα Βοναπάρτη πραγματοποίησε ένα τεράστιο πρόγραμμα αστικής ανανέωσης με τη δημιουργία μεγάλων βουλεβάρτων, πάρκων και δημόσιων έργων, που συνήθως αναφέρεται ως η ανακαίνιση του Παρισιού από τον Haussmann. Εν τω μεταξύ, ο Charles Baudelaire έγραψε τη θεωρία του περί νεωτερικότητας για την ομορφιά και έκανε έκκληση για τον σύγχρονο ζωγράφο, τον ζωγράφο των ηθών της εποχής, τον οποίο αναγνώριζε στον Eugène Delacroix ως προς τα θέματα και την τεχνική του, και αργότερα στον Constantin Guys, πολεμικό ανταποκριτή και ζωγράφο. Ένα ζωγράφο στον οποίο εντόπιζε το νεωτερικό στοιχείο που έψαχνε όσον αφορά στην τεχνική του. Δηλαδή, τον τρόπο που παρατηρούσε τον κόσμο γύρω του και στη συνέχεια δημιουργούσε σκίτσα που έμοιαζαν με προσχέδιο. Κατά μια διαβολική ανατροπή της μοίρας και του χρόνου, ο Édouard Manet, ένας από τους πρωτοπόρους της εποχής, που αποφάσισε να κάνει τη μεγάλη στροφή στη ζωγραφική του καριέρα απορρίπτοντας την ακαδημαϊκή ζωγραφική και αλλάζοντας εντελώς τα θέματα που επέλεγε να απεικονίσει με σκοπό να αιχμαλωτίσει τη νέα πόλη του Παρισιού που δημιουργήθηκε, δεν αναγνωρίστηκε από τον Baudelaire (την εποχή που ζούσε). Σε αυτό το νέο σκηνικό, όχι μόνο φυσικό αλλά και πνευματικό (στη λογοτεχνία, την ποίηση και τις καλές τέχνες) προοδευτικοί καλλιτέχνες διαμόρφωσαν μια μικρή ομάδα και αποφάσισαν να εκθέσουν τα έργα τους ξεχωριστά από την επίσημη ετήσια έκθεση του Salon, σε μια προσπάθεια να διεκδικήσουν την καλλιτεχνική τους ανεξαρτησία και ελευθερία. Αυτή η μικρή ομάδα, της οποίας οι κύριοι εκπρόσωποι ήταν οι Edgar Degas, Pierre-Auguste Renoir, Claude Monet, Camille Pissarro, Berthe Morisot, Gustave Caillebotte, Alfred Sisley και Mary Cassatt, αποτέλεσε την ομάδα των Ιμπρεσιονιστών. Περιέργως και παρόλο που ο Manet θεωρούνταν ως ηγέτης και υποστηρικτής τους, δεν συμμετείχε ποτέ στις οκτώ εκθέσεις των Ιμπρεσιονιστών που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 1874-1886. Οι Ιμπρεσιονιστές χαρακτηρίζονταν από την ιδιαίτερη τεχνική τους, τη χρήση του χρώματος και την απεικόνιση του φωτός και οι περισσότεροι εξασκούνταν στη ζωγραφική en-plein air, ενώ κάποιοι από αυτούς περνούσαν τη μέρα τους παρατηρώντας τον κόσμο γύρω τους και ζωγραφίζοντας στα στούντιο τους. Όλοι επέλεγαν ρεαλιστικές σκηνές της σύγχρονης ζωής: στο καφέ, το θέατρο, την όπερα, τους χορούς, τα πάρκα, τις νέες λεωφόρους, τα νέα χαρακτηριστικά της πόλης όπως ο σιδηρόδρομος, δραστηριότητες κοντά στον Σηκουάνα κ.λπ., απεικονίζοντας τις «τραγικές» φιγούρες της καθημερινότητας της παρισινής κοινωνίας. Η ζωή στο Παρίσι του 19ου αιώνα είχε υποστεί ριζικές αλλαγές, με τη χειραφέτηση των γυναικών να είναι σε εξέλιξη. Η Νέα Γυναίκα που δημιουργήθηκε κέρδιζε συνεχώς δικαιώματα από την Κυβέρνηση, παρέχοντάς της ανεξαρτησία σε οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς τομείς, προωθώντας έτσι την ισότητα της με τους άνδρες. Η Νέα Γυναίκα παρουσιάζεται με διαφορετικούς τρόπους από τους Ιμπρεσιονιστές ζωγράφους και με πιο ενδιαφέρον τρόπους από τις γυναίκες ζωγράφους του Ιμπρεσιονισμού, που θεωρούνταν οι ίδιες ως πρότυπα της Νέας Γυναίκας της εποχής τους. | Description: | Paris in the 19th century went through radical changes as far as the infrastructure of the city. Georges Haussmann, under the instructions of Napoleon Bonaparte, carried out a massive urban renewal programme of new boulevards, parks and public works, commonly referred to as Haussmann's renovation of Paris. Meanwhile, Charles Baudelaire was expressing his modern theory for beauty, and pleaded for the contemporary painter, the painter of modern times and morals, which he recognized in Eugène Delacroix as far as his subjects and technic, and later on in Constantin Guys, a war correspondent and water color painter; Guy’s way of observing the world around him and then creating draft-like sketches appeared to the poet as the new element he was searching. Βy a diabolical twist of fate and time, Édouard Manet, one of the pioneers of the time, who decided to make the big turn in his painting career away from academic painting, by changing completely his painting themes to capture the new city of Paris, was not recognized by Baudelaire (at the time he lived). In this whole new scenery that formed, not only physical but spiritual as well (in literature, poetry and the fine arts) some progressive artists formed a small group and decided to exhibit their works separately from the official annual exhibition of the Salon, in an attempt to claim their artistic independence and freedom. This small group, whose prominent members were Edgar Degas, Pierre-Auguste Renoir, Claude Monet, Camille Pissarro, Berthe Morisot, Gustave Caillebotte, Alfred Sisley, Mary Cassatt, formed the Impressionist group. Strangely enough and although Manet was considered as their leader and supporter, he never exhibited in the eight Impressionist Exhibitions that took place between 1874-1886. The Impressionists had a characteristic technique of painting, use of color and depiction of light and most of them were practicing en-plein air painting while others spent their days observing the world around them and painting in their studios. They all chose realistic scenes of modern life: in the cafe, the theatre, the opera, balls, parks, and the new boulevards, depicting the new characteristics of the city like the railroad, activities near the Seine etc., and portraying the “tragic” figures of the everyday Parisian society. Life in Paris of 19th century was going through radical changes, with the emancipation of women already in process. The femme nouvelle was gaining new rights by the Government, aiming towards independence in economic, social and political terms, thus promoting her equality with men. The femme nouvelle is presented in different ways by the Impressionist painters and in more interesting ways by women Impressionist painters who were themselves considered as role models of the new woman of their time. | URI: | https://hdl.handle.net/20.500.14279/29308 | Rights: | Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International | Type: | MSc Thesis | Affiliation: | Cyprus University of Technology |
| Appears in Collections: | Μεταπτυχιακές Εργασίες/ Master's thesis |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| ΚΛΑΒΑΡΙΩΤΗ ΜΑΡΙΑ _ MA THESIS.pdf | ΠΕΡΙΛΗΨΗ | 146.83 kB | Adobe PDF | View/Open |
CORE Recommender
Page view(s) 50
127
Last Week
0
0
Last month
3
3
checked on Nov 21, 2024
Download(s) 50
78
checked on Nov 21, 2024
Google ScholarTM
Check
This item is licensed under a Creative Commons License
