Υδροπονική καλλιέργεια λεβάντας σε διαφορετικά θρεπτικά διαλύματα

Abstract

Στην παρούσα εργασία μελετήθηκε η απόδοση του φυτών λεβάντας (Lavandula angustifolia) ύστερα από εφαρμογή διαφορετικών συγκεντρώσεων αζώτου (Ν), καλίου (Κ) και φωσφόρου (Ρ) στο βασικό υδροπονικό διάλυμα θρέψης, σε ανοικτό υδροπονικό σύστημα σε περλίτη, με σκοπό να προσδιοριστεί η καταλληλότερη για την ανάπτυξη του φυτού συγκέντρωση του κάθε θρεπτικού στοιχείου. Το είδος Lavandula angustifolia είναι ένα αρωματικό βότανο με ποικίλες χρήσεις, τόσο του ίδιου του φυτού αλλά και του αιθέριου ελαίου που παράγεται από αυτό, στην φαρμακοβιομηχανία και αρωματοποιία. Παρότι οι ιδιότητες του φυτού και η σύνθεση του αιθέριου ελαίου είναι αρκετά γνωστές, οι μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί για τις ανάγκες θρέψης κατά την ανάπτυξη του φυτού είναι περιορισμένες. Κατόπιν των διαφορετικών εφαρμογών, μελετήθηκαν βασικά μορφολογικά χαρακτηριστικά του φυτού (ύψος, αριθμός βλαστών, βάρος νωπού και ξηρού ιστού, κ.α.) καθώς και βασικές φυσιολογικές παράμετροι όπως η περιεκτικότητα των φυτών σε χλωροφύλλες. Συγκεκριμένα παρατηρήθηκε ότι η υψηλότερη συγκέντρωση Ρ (70ppm) έδωσε πιο ζωηρά και καλό-ανεπτυγμένα φυτά, πιο ψηλά φυτά και με μακρύτερα φύλλα. Ο φώσφορος επέδρασε και στο ριζικό σύστημα αφού η μέση συγκέντρωση (50ppm) έδωσε πιο πλούσιο και συμπαγές ριζικό σύστημα έναντι των υπολοίπων μεταχειρίσεων. Στις μεταχειρίσεις του Κ βρέθηκε ότι η μέση συγκέντρωση (325ppm) επέδρασε θετικά στα φυτά, δίνοντας μακρύτερα φύλλα, πιο παχύ κεντρικό στέλεχος και πλουσιότερο ριζικό σύστημα. Η μικρότερη συγκέντρωση Ν (150ppm) έδωσε φυτά με μειωμένη περιεκτικότητα σε χλωροφύλλες. Επομένως, το θρεπτικό διάλυμα που προτείνεται είναι με συγκεντρώσεις Ν 200ppm, K 325ppm και P 70ppm.