Κλίτσα Αντωνίου Klitsa Antoniou

Abstract

Το έργο Since You Left My Wet Embrace δημιουργήθηκε στην Κίνα το 2004 και αποτελεί απόηχο μιας επαναλαμβανόμενης θεματολογίας, η οποία διαπνέει τη δουλειά μου. Περιοχές ίασης, όπου κοινωνικά δίκτυα και πιθανά μέλλοντα μπορούν να δημιουργηθούν, να γίνουν ονειροφαντασίες, και να πραγματωθούν. Μια συλλογική υπενθύμιση της απώλειας και μια προσωπική επιφύλαξη για το «εποικοδομητικό» στοιχείο της λήθης, που αποτελούν τα δύο κεντρικά ζητήματα τόσο στη λειτουργία της ανάμνησης, όσο και στη λειτουργία της κοινωνικά ενσωματωμένης μνήμης. Το Since You Left My Wet Embrace είναι μια κατασκευή που μοιάζει με πηγάδι, χτισμένο από χειροποίητα, χωριστά κατασκευασμένα δοχεία πορσελάνης όμοια με τούβλα. Ο τίτλος πάρθηκε από ένα ερωτικό τραγούδι της Björk, όπου η νοσταλγία και η θλίψη προκαλούν συνειρμούς για μια αμφίσημη αφήγηση. Τα πορσελάνινα με επικάλυψη από mother-of-pearl δοχεία, ως δομικά στοιχεία, προβάλλουν προεξέχοντα ανοίγματα, που παραπέμπουν σε ελκυστικές, αλλά ταυτόχρονα και προστατευτικές, σεξουαλικές συνεκδοχές. Το έργο γίνεται ένα ανέφικτο δοχείο δεδομένου ότι οι περιορισμοί της μορφής του μετατοπίζουν και ακυρώνουν τη λειτουργία του. Η χρήση της αρχιτεκτονικής και της δημιουργίας περιθωρίου από την ίδια την κατασκευή, την οριοθετούν, της προσδίδουν πλαίσιο, ενώ ταυτόχρονα την κάνουν υποδοχέα του κενού της. Κενό, το οποίο εμποτίζεται με ένα κόκκινο εσωτερικό και επεκτείνεται απείρως προς τα κάτω. Η πλέον στοιχειώδης λειτουργία του περιβλήματος συνίσταται στο διαχωριστικό, κάτι σαν τοίχο ή σύνορο, παρόμοια με την πρώτη ανθρώπινη πράξη που ορίζει την κεκτημένη περιοχή, τον εσωτερικό χώρο, ως κατοικήσιμο προστατευτικό καταφύγιο, ως οίκο που διαχωρίζεται από το φυσικό, χαοτικό περιβάλλον. Η διαδικασία εγκλεισμού δηλώνει τον τρόπο που το χάος μετατρέπεται σε εδαφική περιοχή. Η έννοια του ύδατος, που ενσωματώνεται στον πυρήνα του έργου, αποτυπώνει την παραπλανητική ιδιοσυστασία της μνήμης, ενώ το δυσλειτουργικό, σκληρό κέλυφος προβάλλει εμφατικά την αναπόφευκτη αίσθηση της απώλειας. Το έργο μεταμορφώνεται σε οδυνηρή δήλωση όσον αφορά τον περιοριστικό χαρακτήρα και την ενοχλητική φύση της ρήξης και της απώλειας, εσωτερικά και εξωτερικά.